چکه های خاطره

از کوچه های حادثه به آرامی می گذرم ، با دستهایم چشمانم را محو می کنم

 تا ببینم آن کوچه بن بست تنهایی عشق را...

دلم عجیب هوای دیدنت را کرده است ،

 دستانم را کمی کنار می زنم و از لا‌ به لا‌ی انگشتان لرزانم

 نیم نگاهی به گذشته ناتمامم می اندازم ، چیز زیادی نیست

و از من نیز چیزی نمانده است جز آیینه زلا‌لی که از آن گله دارم

 که چرا حقیقت زندگی را از من پنهان کرد... !؟

و تو ای سنگ صبور لحظه لحظه های عمر کوتاه من ،

چقدر بی کس و تنها ماندی !

جواب صفحه های سفیدت را چه دهم که

 من نیز بی وفایی را از زمانه آموختم.

می دانم دلت آنقدر بزرگ و دریایی است

 که مرهم زخم های بی کس ام باقی بمانی

و یک امشب دیگر را با من تا سحرگاهان همنوا شوی.

به سراغت نیامدم چون روح باران زده شیدای

 روزهای آشنایی گرفتار تگرگی بی پایان شد

و اینگونه سیلا‌ب عشق در مسیر طغیان آمال و آرزوهایم تبدیل به سرابی شد.

نبودی تا ببینی که چگونه غزل در تاب یاسمن تب کرد و تا صبح نالید ،

نبودی تا ببینی که آسمان چه بی قرار و معصومانه اشک می ریخت

و تن سرد مرا نوازش می کرد ،

 نبودی تا ببینی که چگونه چشمانم در انتظارت ماند و نیامدی...

تو خود گفتی که دنیا فدای تو و چشمانت ،

 تو خود گفتی آبیِِِ آرامشِ دریا فدای نگاهت ،

 تو خود گفتی سرخی آتشین شقایق ها فدای قلب کوچکت...

حالا‌ از آن حرفهای رنگین اثری نیست و

 تمام آبی ها و قرمزها برایم رنگ باخته اند ،

 از تو نیز به خاطر دو رنگ بودنت شکوه ای ندارم ،

 چون دیگر دنیا برای من بی رنگ است!

و اما باز هم تو ای حریم پاک و بی آلا‌یشم!

می خواهم ترکت کنم و

 هیچ گاه به سوی صفحه های قلم خورده ای

که خود بر رویت حک کردم ، باز نگردم .

شاید اینگونه مجبور نباشی

دستهای سفیدت را به زیر چکه های دلتنگی ام بگیری

 و له شوی و گیسوانم را بر تن لطیفت احساس کنی.

لحظه ، لحظه ای است جادوئی... !

 در کنج خلوت این اتاق دستهای دختری ،

آرام صندوقچه ای را مهر می کند و

 زمزمه ای در زیر لب دارد .

 نوایش ضعیف نیست

اما هیچ کس نمی تواند بفهمد او چه می گفت

 و دیگر نمی گوید...