نوشته شده توسط : anahita

 

نمی دانم چه می خواهم خدایا، به دنبال چه می گردم شب و روز

چه می جوید نگاه خسته من، چرا افسرده است این قلب پرسوز

ز جمع آشنایان می گریزم، به کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تیرگیها، به بیمار دل خود می دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من، به ظاهر همدم و یکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت، به دامانم دو صد پیرایه بستند

از این مردم که تا شعرم شنیدند، برویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند، مرا دیوانه ای بدنام گفتند

دل من ای دل دیوانه من ، که می سوزی از این بیگانگی ها

مکن دیگر ز دست غیر فریاد، خدا را بس کن این دیوانگی ها





:: بازدید از این مطلب : 289
|
امتیاز مطلب : 29
|
تعداد امتیازدهندگان : 8
|
مجموع امتیاز : 8
تاریخ انتشار : دو شنبه 2 اسفند 1389 | نظرات ()
مطالب مرتبط با این پست
لیست
می توانید دیدگاه خود را بنویسید


نام
آدرس ایمیل
وب سایت/بلاگ
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

آپلود عکس دلخواه: