می خوام برات از تنهایی بگم این واژه رو بس عجیب میشناسم

تنهایی که کشیده می شه تا ابدیت،

تنهایی که در گوشه کنار لحظه ها وثانیه ها کمین می کنه

و هر لحظه از پس پیچ هر جاده ای رو سرم آوار می شه

و تنها خیال یه نگاس که آرومم می کنه،

نگاهی که گرماش طلسم سرد و پوچ لحظه های تنهاییمو میشکنه

و چقدر صادقانه و کودکانه تنهاییمو

با این نگاه با این خیال قسمت کردم

مثل کودکی که بعد گریه های بسیار تو آغوش مادرش آروم می گیره،

من بعد گم شدنهای بی انتها تو گذر ثانیه ها،

تو آغوش گرم نگاه و دوستیت آروم می گرفتم

اونقدر آروم که گاهی حس می کردم قلبم نمی زنه

چون جز صدای نفسهات صدایی نمیشنیدم

الان دلتنگ این نگام،

دلم می خواست صدای گریه هام اونقدر بلند بود

که میشنیدی صدای شکستنمو

من تو این سکوت هزار باره میشکنم و تو باور نمی کنی

این دلتنگی با غم و زجر اینکه می دونم ازم ناراحتی هزار برابر میشه

و تنها چیزی که برام باقی می مونه این دعاست

که آروم شی و بذاری حرف بزنیم

 تا شاید دیگه مثل الان ازم عصبانی نباشی

آسمون رو با فریاد صدا می کنم

که چقدر دلتنگم و غمگین اینکه تو ازم دلگیری

 
و خدایی که اون جاست شاید نمی دونه که چقدر سخته،

شاید اونقدر کوچیکم که صدامو نمی شنوه

از این روزا و لحظه های فاصله بیزارم که پره از سردی وغم

و سختی کشندۀ فاصله ای که نمی ذاری باهات حرف بزنم

ای کاش اگه ازم دوری،اگه صدامو نمی شنوی

ولی روحت صدای قلبمو می شنید

قلبی که هر لحظه صدات می کنه تا جوابشو بدی،می دی؟

من و اون باهم منتظریم